Liefdadig?

Veel goededoelenfondsen voeren ten onrechte die naam. Ze maken schromelijk misbruik van de indruk die bij velen al te lang bestaat als zouden zij ‘liefdadig’ werk verrichten en vanuit een speciale bevlogenheid opkomen voor volksziekten en kommerende patiëntengroepen.

Niets blijkt minder waar.
Menige ‘charitasclub’ wordt geleid door een overbetaalde manager die zelf vaak niets op heeft met de ziekte of aandoening waarvoor zijn organisatie zich zegt in te zetten. Of door een gemankeerde dokter aan het vroegtijdig einde van zijn medische loopbaan die, door vriendjes gepolst voor zo’n statusbaantje, alleen nog maar gaat voor riant en rust.

Er zijn echter ook ambitieuze naastenliefdedirecteuren die maar één ding willen: het ‘goede doel’ omvormen tot een groot bedrijf met zoveel mogelijk medewerkers, een miljoenenomzet door verregaande banden met de farma- en voedingsindustrie en andere illustere connecties, duistere aandelenpakketten en beleggingen in onroerend goed.

Opdat hún ster stijgt, hun persoonlijke marktwaarde toeneemt en zij elk jaar marktconform ( ) kunnen opteren voor een persoonlijke inkomensstijging van enige tienduizenden euro’s.

Ze zitten er allang niet meer voor het goede doel, dat interesseert ze geen fluit. Maar puur voor hun eigen gewin. Eigenlijk zijn zíj het goede doel.
Het publiek, u dus, begint inmiddels schoon genoeg te krijgen van dergelijk wangedrag. Daarvoor stopt u niet al dat geld in een collectebus ! En gelijk heeft u. ‘Goede doelen’-organisaties kunnen inmiddels niet langer rekenen op veel sympathie onder de bijna 5000 deelnemers aan de Stelling van de Dag in deze krant. Afgelopen week hadden zij geen goed woord over voor het gemiddelde salaris van E 86.000 voor een directeur van een goededoeleninstelling.

En dat terwijl alleen al de directeur van de Nederlandse Hartstichting in Den Haag een slordige E 131.000 verdient. En deze stichting bijna E 700.000 euro heeft kunnen betalen aan een voormalige, weggestuurde medisch directeur die via de rechter contractueel vasthield aan een afspraak, destijds gemaakt in het ‘ouwe jongens krentenbrood’-circuit.

Als het aankomt op werkelijk liefdadigheidswerk wil ik een uitzondering maken voor de Stichting Hartpatiënten Nederland in Roermond. Zij houdt de farmaceutische industrie buiten de deur, ze laat zich niet sponsoren door commerciele instellingen. Haar ‘voorzitter’ doet dit werk geheel en aantoonbaar belangeloos – en zonder vergoeding! – omdat hij dat zijn vader (die destijds de hartpatiëntenvereniging mede oprichtte) op diens sterfbed beloofde zijn werk te zullen voortzetten.

En toch krijgt deze club momenteel financiële klappen Waarom? Omdat velen – volledig ten onrechte – denken dat dít de miljoenenvergarende Hartstichting in Den Haag is. Niet dus. De Roermondse stichting overweegt noodgedwongen nu een naamsverandering. Triest.

Daarom: steun Hartpatiënten Nederland!