Lynns zeldzame aangeboren hartafwijking

De 21-jarige Lynn staat middenin het leven en heeft zoals zij het zelf zegt ‘Een prima leven met te gekke mensen om mij heen’. En daar is Lynn blij om. Toen zij aan haar bacheloropleiding Avionica aan de Koninklijke Militaire Academie (KMA) begon, wees een sportsergeant Lynn op haar opvallende hartslag. Nu blijkt zij een Divertikel van Kommerell (DK) te hebben – een zeldzame, aangeboren hartafwijking van de aortaboog. Haar verhaal…

Sinds kleins af aan heeft Lynn last van kortademigheid en een zware ademhaling. Iets wat haar moeder ook opvalt: “Toen ik een baby was, is mijn moeder ziekenhuis in en ziekenhuis uit geweest met mij. Maar de artsen bleven maar zeggen dat het astma of bronchitis is. Gelukkig voelde mijn moeder intuïtief aan dat het geen van beide is en heeft medicatie en pufjes altijd afgeslagen.” De diagnose laat op zich wachten – mede doordat Lynn als kind een stoer meisje is en niet zo’n zeurder.  Maar haar moeilijke en zware ademhaling is al die tijd aanwezig: “Zelf dacht ik op een gegeven moment ook ‘Laat maar zitten!’. Ik heb het altijd zo gered, dus ik bleef doorgaan ondanks mijn dagelijkse klachten.”

Eindelijk duidelijkheid

De wilskrachtige Lynn heeft een vrij doorsnee jeugd. Ook in haar tienerjaren doet zij met alle leeftijdsgenoten mee. Maar wanneer Lynn dan eindelijk haar diagnose krijgt, vallen veel puzzelstukjes op hun plek: “Ik sportte veel, zelfs een tijd op landelijk niveau, maar mijn conditie bleef altijd achter. Althans, dat dacht ik. Nu weet ik dat het niets met mijn conditie te maken had, maar met mijn aangeboren hartafwijking. Zodra ik mij inspande, ademde ik zwaar. Maar ik kon dit goed maskeren en kwam alsnog goed met de anderen mee. In mijn naïviteit dacht ik altijd dat iedereen na het sporten de hele dag knallende hoofdpijn had of bloed proefde vanwege schrale longen. Na het eten of het enthousiast vertellen van een verhaal buiten adem zijn, beschouwde ik inmiddels ook als ‘normaal’. Ik zei eigenlijk nooit iets, want ik had het al mijn hele leven en wist niet beter.”

Het was een sportsergeant bij Defensie die het balletje weer aan het rollen bracht: “Toen mijn opleiding bij Defensie startte, sprak een sportinstructeur mij aan na een hardlooptraining. Na het rondje kwam ik hijgend en puffend aan terwijl mijn hartslag vrij laag was. Hij adviseerde mij naar de dokter te gaan, omdat mijn ademhaling totaal niet overeenkwam met mijn hartslag. In eerste instantie wilde ik niet, want ik dacht ‘Ach, ik leef al mijn hele leven zo’. Uiteindelijk ben ik toch naar het Centraal Militair Hospitaal (CMH) gegaan. Na een jaar onderzoeken, is toevallig op een hart-longfoto een afwijking aan mijn luchtwegen ontdekt – DK. Oftewel, mijn aorta – de grootste slagader welke vanaf het hart, door de borstkas en naar de buik loopt – loopt via de andere kant dan gewoonlijk en beknelt mijn luchtpijp en slokdarm. Het divertikel, de uitstulping, is een overblijfsel van de embryologische ontwikkeling waarmee je normaal gesproken niet wordt geboren.”

Uiteindelijk wordt Lynn geopereerd door een kinderchirurg die daarmee ervaring heeft, mede omdat er tegenwoordig bij baby’s op wordt gelet: “In eerste instantie was ik simpelweg blij dat mijn klachten nu verklaarbaar waren. Des te meer omdat ik mijzelf jarenlang heb wijsgemaakt dat het ‘normaal’ was. Maar het zat dus niet tussen mijn oren, ik stelde mij niet aan en ik werkte wel degelijk genoeg aan mijn conditie. Het was een bevrijding om daarachter te komen. Inmiddels heb ik er vrede mee. Ik ben vooral dankbaar dat het nu ontdekt is en daarmee mogelijke toekomstproblemen zijn tegengegaan. Ook ben ik blij dat ik geen medicijnen hoef te slikken.”

Veel puzzelstukjes

Inmiddels is Lynn weer aan de betere hand en op de goede weg, ook al heeft zij de lengte van haar herstel enigszins onderschat. Want zowel lichamelijk als mentaal heeft het impact gehad. Verder is er niet veel veranderd, maar zijn er vooral veel puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Ondertussen heeft Lynn haar studie weer opgepakt, net zoals het sporten; ze doet graag aan fitness en dansen. Nu zet Lynn haar beste beentje voor en hoopt zij dat haar hart en alles daaromheen het nog een hele tijd goed zullen doen: “Ik ben ervan overtuigd dat er door het leven heen een aantal gebeurtenissen zijn welke je vormen als persoon. Bij mij was dit zo’n gebeurtenis. Ik voel me niet anders, maar ik heb wel iets meegemaakt wat ik als best pittig heb ervaren. En daarom vind ik het leuk om af en toe met lotgenoten te praten. Onder andere omdat je elkaar wat beter begrijpt. Maar gelukkig hoef ik hier niet elke dag mee bezig te zijn, omdat het na mijn herstel ook echt over was. En zowel de positieve als de negatieve ervaringen neem ik mee, want ik ben hier sterker uitgekomen.”