Met HartbrugReizen ben ik in een familie terechtgekomen

Noor Verweijen (83) stapte tegen haar zin in de bus voor de Parijsreis, maar trok snel bij. Deze maand gaat ze al voor de vijfde keer met HartbrugReizen mee, binnen één jaar tijd. Ze vertelt graag over haar ervaringen om andere alleenstaanden aan te moedigen om met ons op reis te gaan.

“Pisnijdig was ik. Ik kreeg de reis naar Parijs voor Moederdag van mijn dochter. Ik vond het helemaal niet leuk. Ik zag mezelf al in mijn eentje tussen de echtparen zitten. Toen ik in Roermond met tegenzin in de bus stapte, ging ik direct voorin zitten. Achterin kon ook, maar dat interesseerde me niet. Even later kwam een meneer bij me zitten om met me te praten. Hij was met zijn vrouw en ook zij kwam nog even. Toen ik na het avondeten in mijn hotelkamer aankwam, dacht ik nog ‘als mijn dochter dat weer een keer flikt!’ Maar iedere volgende dag verliep makkelijker en leuker. Ik was in een familie terechtgekomen. Zo ervaarde ik het echt. Ik genoot van Parijs.

Spaargeld

“Meteen bij terugkomst in Nederland heb ik enthousiast een reis naar Hannover bij HartbrugReizen geboekt. Mijn dochter was stomverbaasd.” Noor lacht. “Een trip naar Luxemburg volgde. Ik ben net terug uit Italië, ga volgende week naar de Romantische Strasse in Beieren en de Vierlandenreis reserveerde ik voor september. Marly kwam al naar me toe en zei: ‘Noor, wat ben jij veranderd!’ Ze had me eerst natuurlijk chagrijnig gezien.” “Dat ik nu plots veel reis komt ook door wat mijn dochter me zei. ‘Mam, luister’, sprak ze, ‘als je straks je ogen sluit, komt er ruzie over je spaargeld.’ Met haar zus heeft ze geen contact. ‘Maak je geld op!’ was haar advies. Daar ben ik dus mee bezig. Als ik nu in de bus van HartbrugReizen stap, denk ik, ha, ik zie weer familie. Ook fijn aan hun reizen vind ik dat er verpleging meegaat. Mij overkwam niks hoor, maar anderen die hulp nodig hadden, kregen die volop. Je gaat nooit alleen naar een ziekenhuis. Dat geeft me ook een gerust gevoel voor mezelf.”

Etentje

“Ik geef dit interview om anderen aan te moedigen die in dezelfde situatie zitten. Uit mezelf was ik niet met HartbrugReizen meegegaan. Het is een bepaalde stap die je moet zetten. Eenmaal op reis merk je dat je niet de enige bent die alleen reist. Zo was er op de laatste reis een vrouw van 58 met wie ik veel samen heb gedaan. Maar ook zonder die sologangers kun je gerust bij iedereen aanschuiven, ’s ochtends bij het ontbijt of ’s avonds bij het diner. Dan bij de ene, dan bij de andere. Iedereen is met elkaar begaan en zorgt voor elkaar. Het herinnert me aan een terugreis. Mijn dochter zou me komen halen uit Breukelen maar ze had pech onderweg. Daar stond ik alleen met mijn koffer. De zoon van een medereizigster zei simpelweg dat ze mij wel even naar huis zouden brengen. Dat had ik nog nooit meegemaakt. De hele organisatie van HartbrugReizen maakt dat de sfeer zo is, vanaf het moment dat je in de bus stapt. Tijdens koffie met Limburgse vlaai maak je snel kennis met elkaar. Of ik nog boos ben op mijn dochter? Natuurlijk niet! ‘Eigenlijk ben je al vaak weggeweest’, zei ze onlangs. Dat heb ik aan haar te danken. Daarom ben ik pas met haar uit eten gegaan en heb ik de rekening betaald.”

Kip caravan

“Mijn man is in 2011 overleden. Sindsdien ben ik niet echt meer op vakantie gegaan. Vroeger kampeerden we, met een Kip caravan en tenten voor de kinderen. Later trokken we met een grotere caravan vrij rond. Was het ergens mooi dan stopten we daar, heel simpel. Toen ik alleen was, heb ik nog vier jaar voor mijn moeder gezorgd. Ik woonde veertig jaar in Maastricht maar ben naar Amsterdam verhuisd, dichter bij mijn dochter. Ze zit zelf regelmatig langere periodes voor werk in Thailand. Ik heb mijn draai wel gevonden hoor en ik reis nu dus ook. Ik leef met de dag.” “Het is jammer dat Hartpatiënten Nederland minder bekend is in het noorden van Nederland. Ik ben zelf donateur, maar geen hartpatiënt. Iedereen mag met hen op reis. Je maakt grappige dingen mee. Zo trof ik op een parkeerplaats in Duitsland een bus met mannen in lederhosen. Van verlegenheid heb ik geen last. Ik ben de eerste op de dansvloer. Ik vroeg of ze een zangkoor waren. Dat was niet zo. Het waren drinkbroeders die carnaval gingen vieren. We gingen samen op de foto. Wie had dat nog gedacht!”

Foto’s: Noor Verwijen
Tekst: Mariëtte van Beek