“Mijn zoon en ik zijn beide hartpatiënt”

Ingeborg Bos (55) is een echte doener! Maar bovenal een trotse moeder en oma van drie kinderen –waarvan één Hartekind- en vier kleinkinderen. Zij springt dan ook regelmatig bij. Tot het plots niet meer gaat. Ingeborg blijkt een goedaardige harttumor en twee aangeboren hartafwijkingen te hebben. Schrikken! Want nu is ook zij hartpatiënt…

Wanneer 32 jaar geleden Ingeborgs zoon wordt geboren met een bouwfout van het hart, staat hun wereld even op z’n kop. Zijn hartslagaders zijn omgewisseld en ook heeft hij een gaatje in het tussenschot van de hartkamers. Zo goed en kwaad als het gaat, vooral toen, maken zij als gezin er het beste van. Zodoende dat Ingeborg al enigszins thuis is in de wereld van hartpatiënten. Maar het gegeven dat ook zij hartpatiënt is, komt als een donderslag bij heldere hemel: “Ik voel mij totaal geen hartpatiënt!”

Harttumor

Ingeborg houdt van doorzetten, vandaar ook dat zij een tijdlang ‘s ochtends in de thuiszorg werkt en ‘s middags op de fiets stapt om haar bestelrondes te lopen – zij is namelijk ook postbezorgster. Als bij de nuchtere Ingeborg de eerste symptomen beginnen, wuift zij dat weg onder het mom van ‘Ik moet een beetje uitrusten in het weekend’: “Een jaar voor de uiteindelijke ontdekking was ik nogal eens ‘moe’, maar ik had ook een overvolle agenda. Ik ging moe op vakantie en keerde moe terug. Ondertussen kreeg ik koorts en was ik hoesterig, maar rondom de herfst lag heel Nederland onder de lappenmand dus ik ging door.”

Wanneer fietsen en traplopen steeds moeilijker worden en een eerste ferme steek in haar borst zich aandoet op een polderweg tijdens een bezorgronde, denkt ook zij even ‘Lekkere plek om een hartinfarct te krijgen’. Maar al gauw maakt ook die gedachte plaats voor Ingeborgs relativerende denkwijze: ‘Mensen die ongezond leven en weinig bewegen krijgen een hartinfarct, ik niet! Immers, ik beweeg wat af, eet gezond en rook en drink niet. Daarnaast ben ik jaren geleden 35 kilo afgevallen,’ denkt Ingeborg en zet haar bezorgronde weer voort.

Na lang uitstellen en op aandringen van haar dochter, besluit zij uiteindelijk een afspraak bij de huisarts te maken. Meerdere onderzoeken volgen waarna Ingeborg te horen krijgt dat zij onder andere een Myxoom heeft – een goedaardige en langzaam groeiende harttumor: “De echokamer ben ik alleen ingegaan. Voor mij was dat welbekend vanwege mijn zoon. Al gauw kwam de vraag: ‘is uw man ook aanwezig?’ Toen pas wist ik dat het echt enorm fout was. Het klinkt enigszins gek, maar naast de schrik was ik tegelijkertijd opgelucht; het was een bevestiging dat mijn klachten ergens vandaan kwamen.”

Zelfliefde

Maar Ingeborg laat zich niet uit het veld staan. Ze ondergaat een openhartoperatie en hoort naderhand dat ze nog twee aangeboren hartafwijkingen heeft. Opeens kan Ingeborg haar jarenlange klachten plaatsen en begrijpt zij eveneens dat hetgeen zij als ‘normaal’ beschouwde allesbehalve gewoon is: “Mijn leven is in de omgekeerde richting veranderd. Waar bij menigeen hartpatiënt hun leven drastisch verandert na een operatie of dergelijke, hoefde ik mijn leven zoals ik het kende niet aan te passen. Want ik leefde al volgens de ‘regels’. Onbewust heb ik mijn hele leven al een tandje harder mijn best moeten doen vanwege de aangeboren hartafwijkingen, alleen wist ik het niet eerder. Als ik vanuit mijn luie tuinstoel opstond, werd het altijd even zwart voor mijn ogen. Ik dacht dat iedereen dat had. Maar nu weet ik beter.”

Afgezien van wat naweeën van de openhartoperatie, voelt Ingeborg zich geen hartpatiënt. En dat wil zij graag zo houden: “Het moeilijkste vind ik dat sommigen voor mij ‘besloten’ hadden dat ik nu hartpatiënt ben. Men is geneigd de nadruk te leggen op wat je niét meer kunt. Dat maakt mij enorm strijdvaardig en vastbesloten om te laten zien dat je als hartpatiënt nog een heleboel kunt.”

Ingeborg heeft moeten leren om beter naar haar lichaam te luisteren – niet haar allersterkste punt zoals zij zelf aangeeft. Tegelijkertijd kan zij er niet tegen als hartpatiënten niet voor zichzelf en hun lichaam zorgen: “Ik kan er slecht tegen als hartpatiënten blijven roken bijvoorbeeld. Toen ik op de wachtlijst stond voor een operatie, hoorde ik in het ziekenhuis een hartpatiënt zeggen ‘Ik ga uiteindelijk stoppen, natuurlijk, maar nu nog niet’. Ik vond dat zo erg. Ook naar de cardiologen, chirurgen en verplegend personeel toe, want zij staan wel onmiddellijk klaar als er iets is.”

Dankbaar

Met Ingeborg gaat het inmiddels “hartstikke goed”. Zij ziet het als haar verantwoordelijkheid om haar lichaam en gerepareerde hart zo gezond mogelijk te houden: “Ik doe nog steeds hartrevalidatieoefeningen. Daarnaast let ik op mijn voeding en beweeg ik voldoende. Verder ben ik wellicht ietwat harder geworden door hetgeen ik heb meegemaakt, maar ik ben nog steeds dezelfde Ingeborg als voorheen. En ik ben vooral heel erg dankbaar dat ik er nog ben!”