Negativiteit gaat mijn gezondheid niet helpen

Al langere tijd had Sabrina Klene – Derks (41) klachten. Haar maag, dacht ze. Toch bleek dat anderhalf jaar terug plotseling iets heel anders te zijn: Sabrina’s klachten kwamen bij haar hart vandaan. “In plaats van een gezonde, levendige vrouw was ik ineens hartpatiënt.”

In 2023 had Sabrina last van haar maag. Als ze gegeten had, kreeg ze hartkloppingen. Ook had ze snel een vol gevoel. Toch is ze niet het type dat bij klachten direct aan de bel trekt. Niet zeuren, maar doorgaan. Ook in dit geval dacht ze dat het wel over zou gaan, maar dat ging het niet, vertelt ze. “Ik was in september dat jaar twee weken op vakantie geweest. Ik had een drukke periode achter de rug voor werk en dacht dat de klachten met wat rust na de vakantie wel weg zouden zijn, maar ze bleven. Daarom besloot ik toch maar eens naar de huisarts te gaan. Hij luisterde naar mijn hart en longen en vertelde me dat hij iets dacht te horen bij mijn hart. Ik werd doorgestuurd, op dat moment nog steeds niet denkende dat het iets ernstigs zou kunnen zijn.”

Olifant op de borst

Na diverse onderzoeken bleek ze een verdikte hartspier te hebben. In een grote ader in haar rechterhartkamer zit aan de binnenkant een verdikking, legt ze uit. “Als ik gegeten heb, komt er druk op die ader te staan. Vandaar mijn hartkloppingen na het eten. Dat komt dus niet vanuit mijn maag.” Ze werd naar huis gestuurd met medicatie en moest elke twee weken terugkomen voor een controle. Vervolgens werd ze vorig jaar januari plotseling beroerd. “Ik kreeg er buiten mijn maag nog andere klachten bij. Zo had ik last van mijn arm en tussen mijn schouderbladen. Ook leek het alsof er een olifant op mijn borst zat. Omdat ik best een stressvolle ochtend achter de rug had, dacht ik dat het daardoor kwam en ben ik een half uur gaan liggen. Dat hielp niet. Sterker nog, het werd alleen maar erger. Toen had ik wel door dat het niet goed was. Ik vertrouwde het niet. Meteen belde ik de cardioloog.”

Bijwerkingen van medicatie

Eenmaal daar bleek het geen hartaanval te zijn, maar kregen de artsen het ook niet onder controle. “Ik heb een vrouwenhart, kreeg ik te horen. Daar maakte ik nog een grapje van, want natuurlijk: ik bén een vrouw. Maar dat lag toch iets anders. Rond het hart en de kransslagaderen bevinden zich allerlei fijne haarvaatjes. Een groot deel daarvan functioneert in mijn geval niet goed meer. Daardoor ontstaan klachten. Ik kreeg dan ook medicatie mee om te kijken of ze het hiermee konden stabiliseren. De juiste afstemming van de medicatie kon echter wel een tijdje duren.” Dat bleek: Sabrina heeft veel last van bijwerkingen. Ook nu, anderhalf jaar later, nog. “In het begin had ik kramp in mijn hele lichaam, nu voornamelijk nog in mijn kuiten. Dat komt waarschijnlijk door de cholesterolmedicatie. Ook mijn hartkloppingen zijn heel hinderlijk. Het lijkt echt alsof mijn hart dan buiten mijn lichaam klopt en ik het continu in mijn oor hoor. Dat heb ik ook regelmatig als ik in bed lig en het stil is. Een andere nare bijwerking is het vasthouden van vocht. Mijn voeten lijken daardoor soms op olifantspoten en dat kan heel pijnlijk zijn.”

Mentale impact

Onlangs kreeg Sabrina een nieuwe CT-scan, omdat haar klachten de afgelopen maanden verergerden. “Uit de scan bleek dat ik een coronaire vaatdysfunctie heb, waardoor mijn vaten verkrampen en niet voldoende zuurstof kunnen opnemen. Dit betekent dat ik nooit meer honderd procent de oude word, terwijl ik die hoop nog altijd had. Dát accepteren, vind ik nog heel moeilijk. Ik had nooit zien aankomen dat ik op deze leeftijd al hartpatiënt zou zijn. Dat doet mentaal veel met me. Ik voel bijvoorbeeld angst en verdriet. Vooral toen ik net had gehoord dat ik hartpatiënt was, voelde ik veel angst. Als ik dan buiten liep en een druk op mijn borst voelde en hartkloppingen kreeg, dacht ik direct dat het mis zou gaan. Dat ik een hartaanval zou krijgen en mijn gezin mij gedag zou moeten zeggen.”

Te veel prikkels

De diagnose betekent dat ze haar leven niet meer zo kan leven als voorheen, vertelt ze. “Ik trek drukte momenteel heel slecht. Als ik me nu op een drukke plek bevind, kan ik vanbinnen haast in paniek raken. Dan wil ik echt weg. Dat heb ik vóór mijn hart nooit gehad. Vijf dagen op kantoor werken lukt mij niet meer. Ik werk de meeste dagen dan ook thuis. Als het op kantoor namelijk heel druk is, krijg ik te veel prikkels en raak ik oververmoeid. Na zo’n dag ben ik gesloopt. Normaal gesproken stond ik de volgende dag gewoon weer fris en fruitig op, maar dat geldt niet voor deze intense vermoeidheid.” Ze probeert dan ook rustiger aan te doen, meer te ontspannen. “Ik moet wel, anders word ik teruggefloten door mijn lichaam. Ik plan mijn weekenden niet meer te vol en doe ’s middags soms een dutje. Ook probeer ik vaker een boek te lezen. Dat heb ik echt nodig.”

Positief blijven

Aan mensen vertellen dat ze hartpatiënt is, vindt ze lastig. “Ik voel toch een stuk schaamte en heb het gevoel dat mensen dan gaan oordelen. Eigenlijk weet alleen mijn man hoe het écht zit. Voor veel andere mensen houd ik verborgen dat ik iets aan mijn hart heb. Toch denk ik dat het wel zou helpen bij de verwerking als ik er eerlijk over ben. Ik heb me dan ook voorgenomen om dat meer te gaan doen.” Ondanks haar situatie probeert Sabrina positief te blijven. “Negativiteit gaat mijn gezondheid niet helpen. Ik moet het leren accepteren en een andere draai aan mijn leven geven. Ik moet er een weg in zien te vinden. Ik probeer dan ook te luisteren naar mijn lichaam en te accepteren dat dit de situatie is. Samen met de zorgverleners en mijn familie ga ik werken aan een nieuwe versie van Sabrina, één die er alles aan doet om het beste uit zichzelf te halen.”

Sabrina staat ervoor open om in contact te komen met andere jongere hartpatiënten. Zo is ze bijvoorbeeld benieuwd hoe andere jonge hartpatiënten ermee omgaan op het moment dat ze plotseling worden geconfronteerd met hartproblemen en wat hen helpt om dit te accepteren. Je kunt haar mailen via info@hartpatienten.nl

Tekst: Laura van Horik
Foto: Sabrina Klene – Derks | © Fotografie Bellavie Photoart

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine