Onrust

De zomervakantie zit er op. Het nieuwe schooljaar staat voor de deur. En als leerkracht op het speciaal basisonderwijs lijkt dit altijd op Oud & Nieuw. Ik leef niet in het kalenderjaar, maar in een schooljaar. Het was dus voor mij ook, vooral onbewust, het moment om in de vakantie even terug te kijken op het afgelopen jaar.

En zo ongeveer een jaar geleden, september 2023, had ik uit het niets, na een lange stabiele periode, een vervelende en vooral langdurige hartritmestoornis. Alles geprobeerd om het normale ritme weer te krijgen, maar uiteindelijk was een cardioversie, na bijna 10 uur, de enige oplossing.

We zijn nu dus bijna een jaar verder en opeens voel ik een bepaalde onrust. Ook nu is het sinds het begin van dit kalenderjaar, na het starten van een nieuwe medicijn, weer redelijk stabiel. En dit is natuurlijk ontzettend fijn. Maar mijn ervaring is ook dat er telkens na een paar maanden een keerpunt is. En dus spookt dit in mijn hoofd en vraag ik me af of er binnenkort weer zo’n moment komt dat het opeens omslaat. Of zou het dan nu toch echt zo zijn dat het na 4 jaar tobben echt stabiel is en blijft.

Van mij mag dan de maand augustus nog lang duren. Nu ik dit schrijf, mag ik nog precies één week genieten van deze maand. Ik kijk namelijk helemaal niet uit naar de maand september. De maand die door mijn gedachten en terugblik onzekerheid met zich mee brengt. Die ik natuurlijk helemaal voor mezelf houd en met niemand deel.

Maar niemand zal mij ook uit mijn onzekerheid kunnen halen, hoe lief de woorden ook zullen zijn. Dus draag ik dit liever op mijn eigen schouders, dan anderen ermee te “belasten”.

Het enige wat ik kan doen, is goed voor mezelf blijven zorgen. Blijkbaar werkt het wat ik nu doe. Dus goed mijn medicijnen innemen, sporten, werken en genoeg tijd nemen om te ontspannen en mijn lichaam te laten rusten en te herstellen. En hopelijk gewoon genieten van een mooie nazomer in de maand september.

Ashley Verkerk

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.