[Bert Wulms]

Hallo hartgenoten, ik wil me graag ook even voorstellen. Ik ben Harmke, 55 jaar alleenstaand met twee volwassen kinderen. Ik werk al jaren op de OK van de Isala klinieken.Begin juni kreeg ik een paar keer pijnaanvallen van een paar minuten vanuit mijn schouders door beide armen, maar het trok ook zo weer weg, dus ik dacht dat het door het tillen kwam. Tot ik half juni op mijn vrije dag weer zo’n aanval kreeg, die wel anderhalf uur duurde, de pijn was niet te houden, dus direct de huisarts gebeld waar ik twee uur later terecht kon. Ze trok aan mijn armen en drukte op wat spieren, maar de aanval was voorbij en ik kon niet meer goed uitleggen wat het nu voor pijn was geweest. De huisarts dacht aan een nekhernia en verwees me naar de fysio. In afwachting daarvan gewoon gewerkt, af en toe weer aanvallen gehad tot ik een goede week later ’s nachts weer zo’n hevige aanval kreeg. Na een uur hield ik het niet meer uit en heb toch maar de spoedarts gebeld (ik vond het raar om voor een nekhernia de spoedarts te bellen, maar het was niet meer te houden. Gelukkig was ze er binnen 10 minuten en zei tot mijn stomme verbazing dat ze een hartfilmpje ging maken en dat zag er niet goed uit. Dus gelijk een ambulance gebeld. Op de SEH bloedgeprikt waarna een nerveuze cardioloog een hartecho ging maken, bleek er grote schade te zijn, dus gelijk door naar de hartcathetherisatie, daar werden een infarct en een tako tsubo geconstateerd. Omdat ik geen grote emotionele schok had gehad de laatste weken werd de tako tsubo geweten aan de schrik en de pijn van het hartinfarct. Na 5 dagen aan de hartbewaking, mocht ik naar de gewone afdeling aan de telemetrie na weer een hartecho, waaruit bleek dat de linkerkant van mijn hart iets verbeterd was. Ik vond het er spannend allemaal, vooral omdat mijn bloeddruk en hartslag zo laag bleven. Gemiddeld 35-40 pols en een bloeddruk van 58/44. Aan de andere kant heb ik van mijn leven niet zoveel geslapen. Ik was helemaal uitgeteld terwijl ik altijd in goede conditie was. Na 8 dagen werd er een MRI scan van mijn hart gemaakt. Gelukkig was de linkerkant van het hart weer op gang gekomen, maar waren er wel twee infarcten te zien. Wat is dat een naar onderzoek zo’n hart MRI zeg! Ik mocht toen weer naar huis gelukkig en alles begin nu pas een beetje bij mij te landen. Volgende week begint de hartrevalidatie en gelukkig houdt mijn huisarts me goed in de gaten, want ik ben nu wel een hoop vertrouwen in mijn lichaam kwijt.

[Roland]

Hallo Harmke,

Welkom op het forum. En dan ben je vanuit het niets ineens hartpatiënt, je wereld staat op zijn kop en je komt in een achtbaan van emoties terecht. Wat kan er in korte tijd veel gebeuren, hè. Je zult op dit forum zeker herkenning vinden, ervaringsverhalen van lotgenoten, hoe zij een dergelijk gebeuren een plekje hebben gegeven. Dit is een kwestie van tijd. Wat fijn dat je volgende week al met de revalidatie kan beginnen. Ook jij zal het vertrouwen in je lichaam terug gaan krijgen. Maar probeer niet te veel en te snel. Erover praten met lotgenoten zal je ook helpen, of alles van je afschrijven. Stel jezelf geen ultimatum maar leef met de dag. Dan gaat het ook jou lukken om je lichaam weer als je grootste vriend te zien.

Heel veel succes met de hartrevalidatie.

Hartegroet van Annemarie

[Harmke]

dank voor je aardige woorden.

groet Harmke

[Roland]

Graag gedaan, Harmke.

Geniet van deze dag :)

[Auteur]

Berichten