[Bert Wulms]

Hallo hartgenoten,

Ik wil me even voorstellen.
Mijn naam is petra en ben 46 jaar oud, getrouwd en we hebben een samengesteld gezin.
Zelf heb ik een zoon arthur van 20, mijn man heeft 2 kids van 11 en 16 en wonen ook hier.

Tot een maand geleden was er nog niks met me aan de hand, op een beetje benauwdheid en hijgen tijdens het fietsen na, maar dat zag ik niet als probleem.
Maar traplopen en hard fietsen gingen op een gegeven moment niet meer zo.
Totdat dat erger begon te worden ben ik maar ff langs de dokter gegaan en die stuurde me door, na mijn verhaal te hebben gehoord.
Er werden verschillende testen gedaan, waaronder een hartecho, filmpje en moest fietsen.

De uitslag kwam als een schok, wat ik niet verwacht had
Ik blijk een vernauwing te hebben rond het hart en daarom pompt het hart niet goed genoeg, daarnaast is mijn cholesterol gehalte ook veels te hoog.

Van het ene op andere moment ben je dus hartpatient en moet het rustig aan doen,
Ik werk in de schoonmaak, ben de spil van dit gezin en ren als een dol dwaze door het leven.
Wel merk ik nu als ik me inspan dat ik het benauwd krijg en duizelig wordt, dus ff zitten en het ebt weg.
Ik neem trouw mijn medicijnen in die ik voor de rest van mijn leven moet slikken, dat zijn pillen voor het hart, bloedverdunners en cholesterol tabletten.
En ik sta op de wachtlijst voor een katheresatie.

Maar nu mijn vraag?
Hoe ga ik hiermee om, iedereen zegt rustig aan doen, en thuis proberen ze echt wel te helpen, wat soms moeilijk is voor iedereen.
Hopend op een fijne comminicatie hier op het forum

Groetjes van petra uit purmerend.

[charlot]

Dag Petra,

inderdaad! Opeens moet je echt rustiger aan doen. En in jouw geval denk ik dat de hele familie je contant bij de les moet houden. Eindelijk de gelegenheid om de drollen eens helemaal om te draaien. Ik moest ook van de ene op de andere dag van zeer actieve werkende vrouw met eigen bedrijf, gaan líggen wachten op een hartoperatie. Nou, dat viel niet mee. Je bent gewend om snel ff dit en snel ff dat te doen en vooral om alles zelf te doen. Daar moet je nu gewoon helemaal mee kappen. Het voordeel is dat je hart vanzelf zegt dat je te ver gaat. Even uithijgen…stapje langzamer lopen…
Het vervelende is dat je geen gebroken been hebt, of een afgehakte arm, waardoor niemand aan de buitenkant ziet wat er met je aan de hand is. Des te belangrijker om familie en vrienden ook hierin op te voeden en zelf duidelijk te zeggen waar ze je mee moeten helpen: namelijk door jou eraan te helpen herinneren dat jij niet met een volle wasmand de trap op mag; dat stofzuigen verboden is; dat boodschappen sjouwen door anderen gedaan moet worden. Maak maar een lijstje, hang het op de deur en zeg: “als mamma dit doet is zij stout”. Ga vervolgens lekker achteruit zitten en kijk trots hoe al die jonge energieke fantastische hartediefjes van kinderen, man en familie de kans ook pakken om de ruimte die jij ze nu geeft, op te vullen.
En niet vergeten…andere mensen doen de dingen anders dan jij ze deed, dus als ze niet meteen weten dat het richeltje achter het fornuis ook even meegenomen kan worden, niet meteen de eerste keer wat van zeggen.
En ook niet denken dat je nu afgeserveerd en uitgerangeerd bent en niets meer kunt betekenen voor anderen, het tegendeel is waar.
Enne, dat schoonmaakwerk, dat zou ik als ik jou was thuis dus ook al tot het uiterste minimum beperken, dus ik weet niet of je dat werk kunt blijven doen. In ieder geval niet én thuis én op het werk. Ja, de euri moeten ook door iemand binnen worden gebracht, maar je gezondheid is belangrijker dan alle euries van de wereld.
Het went.

[Auteur]

Berichten